ÖNCE AKADEMİSYEN VE ÖĞRENCİSİNDEN BAŞLAMALI II
Akademinin topluma aydınlar yetişen bir kurum olması gerekirken, akademisyenlerin bu görev bilincinde olup gayret göstermesini beklerken kendilerinden kaynaklı bir takım olumsuzluklar yaşandığını bir önceki yazımızda belirtmiştim sebepleri ile. Bu yazımda ise aydın olması gereken en azından lisans eğitimi sonunda nitelikli birer vatandaş olmasını beklediğimiz biz öğrencilerden bahsedeceğiz. Bütün bir olumsuzluğu tek başına akademisyen camiasına yıkmak haksızlık olacağı kesindir. O yüzden Türkiye’de üniversite öğrencisinin portresini çizmek gerekir düşüncesindeyim.
Maddi ve manevi durumu ne olursa olsun her bir öğrenci çeşitli fedakarlıkların sonucunda eğitimlerini almaktadır. Kişi zengin diye yada fırsatları çok olmasından ötürü tuzu kuru anlayışıyla bakmak hatadır. Dertsiz insan yoktur derler hani… Bir üniversite öğrencisi olarak belirtmem gerekir ki her önüne geleni kampüse sokmak büyük bir hatadır. Neden mi? Günümüzde daha çok harcamak ve daha çok gezmek uğruna kimi genç kadınlarımız eskortluk uğruna ömrünün en güzel yıllarını ve daha da acısı kendini harcamaktadır. Sosyal medyada sizlerde görmüşsünüzdür üniversiteli eskortlarımızı. Yani üniversiteli olmak bir eskortun değerini artıran bir etkenmiş gibi. Halbuki üniversite okuyan bir kadın nasıl olurda o bilgi ve gelişim yuvasında bedenini satmak fikrine erişebilir? Duruşu ve tavırları ile bir birey olmasını beklerken toplum… Bu tarz kişiler maalesef her geçen gün artmakta daha da kötüsü bakın buraya dikkat çocuklarını emanet edeceğiniz belki de geleceğin öğretmen adayları içerisinde de bu yadsınamayacak kadar çok. Bu konunun araştırmasını sizlere bırakıyorum.
Dört yılı baz alırsak eğer bir üniversiteli erkek öğrenci gözünden eğitiminin sonrasında anı diye tabir ettiği etkinlikler kumar masası, halı saha maçı yada kız arkadaş sayısı ile kalıyorsa geçen o koca süre büyük bir kayıp değil midir? Ya da alkol masasında içtiği bira adetini gururla anlatan gence ne demeli? Bunların yanı sıra kampüslerde sol elini havaya kaldırınca devrim yaptığını zanneden, sakal bırakıp dindar olduğunun tatminini yaşayan ya da ellerinde tesbih sallayarak vatan millet sakarya deyip sadece konuşanlarında vakitleri boşa akıp gitmiyor mu? Sözden eyleme geçemeyen herkes için bu geçerli değil midir? Sosyal kulüpleri izdivaç programı zanneden dertli olmak lazım deyince kendi menfaatlerini dert sanan kişiler eğitim hayatlarını boşa harcamıyorlar mı sizce de? Aman ya bize ne demeyiniz bu gençler yarın kurum ve kuruluşlarda çalışacaklar kimisi üst kimisi alt tabakada olsa da kendi olumsuzlukları toplumu da doğrudan etkileyecektir. Sosyal hayatınızı şöyle bir gözden geçirseniz bu sonuca ulaşabilirsiniz.
Kendimi bir an için bu kişilerin çokça olduğu bir sınıfta ders anlatan heyecanlı, bilgi birikimi olan öğretmen yerine koydum da heyecanımın bitmesine mesleğimde üretmeme isteğine sebep olmaları gayet normal. Çevrenizde bu durumu yaşayan tanıdıklarını var mı? Varsa onları özellikle dinlemek isterim. Bütün bu olumsuzlukları yaşayan gençleri bu sebeplere iten etkenleri de konuşmak lazım. Başta diziler, sosyal medya ve reklamlar… Büyük bir tehlikenin içinde şekilleniyor beyinler. Banu Avar’ın medya videosunu izlemenizi tavsiye ederim konuyla ilgili olarak. Sadece bunlar mı en temel etken aile kurumu… Çocuğuna test kitabı almak için para verdiği kadar kişisel gelişimine önem verseler böyle olur muydu durum? Yazılı sonuçlarına kızdıkları kadar kültürlenme ve davranış eksikliğine üzülselerdi peki? Bütün bunlar toplumun birer eseri? Şimdi o soruyu soralım: Mutlu musunuz?
Genç kardeşim belki bu kısır döngüden kurtulmak istersin diye sana kıvılcım olacak bir program önerim var: Cem Seymen’in sivil toplum kuruluşlarının öyküsü videosunu izleyebilirsin.
Ve sen o gencin anne babası sende çağımızı anlamak için The Century Of Self (Ben Devri) Belgeselini izleyip kendine gelebilirsin.
Yazımı İyi Geceler İyi Şanslar diyerek bitiriyorum saat 01:28…
